Na današnji dan 1917. umro je Milutin Bojić
Srpski pjesnik, dramski pisac, književni kritičar i pozorišni recenzent Milutin Bojić preminuo je osmog novembra 1917. godine.
Rođen je 1892. godine u Beogradu gdje je i pohađao je osnovnu školu „Vuk Karadžić“.
Milutin Bojić je učesnik Balkanskih ratova 1912. i 1913. godine kao i Prvog svjetskog rata. Dramu „Uroševa ženidba“ koju je prenio preko Albanije 1915. godine štampao je na Krfu, a zbirku pjesama „Pjesme bola i ponosa“ objavio je u Solunu. Iz ove zbirke je i pjesma „Plava grobnica“ posvećena stradanju srpskih ratnika. I sam pjesnik lično je gledao kako saveznički brodovi odvoze gomile leševa koje uz zvuke vojničkih truba spuštaju u more.
Iako je živio samo 25 godina, ostavio je neizbrisiv trag u srpskoj književnosti. U svom kratkom životu ipak je stigao da opjeva patnje i stradanja srpskog naroda kroz tragično povlačenje preko Albanije, i na takav način ovjekovječio je jezivu viziju plave grobnice kod ostrva Vida – ostrva smrti. Ali nije dočekao da opjeva pobjede i oslobođenje u koje je čvrsto vjerovao. Smrt ga je zatekla u trenutku njegovog snažnog pjesničkog uspona.
Po objavi rata Milutin Bojić odlazi u Niš gdje pri Vrhovnoj komandi obavlja dužnost cenzora. Prilikom odstupanja preko Albanije nalazi se u sastavu jedne telegrafske jedinice sa specijalnim zadatkom. Po dolasku na Krf jedno vrijeme je proveo u Obavještajnoj službi Vrhovne komandi, da bi nešto kasnije bio prekomandovan za Solun. Kao svjedok masovnog umiranja na ostrvu Vidu on piše svoju najupečatljiviju pjesmu “Plava grobnica” koja predstavlja svojevrsnu tvorevinu Bojićevog nadahnuća. Prelaskom u Solun stigao je da objavi zbirku pjesama pod naslovom “Pjesme bola i ponosa”, u ovoj zbirci se nalaze 34 pjesme koje je napisao na Krfu i Solunu, za sobom ostavljajući nezaboravne stihove u jednom tragičnom dijelu srpske istorije. U Solunu je avgusta 1917. godine izbio veliki požar koji je uništio polovinu varoši. Prilikom ovog požara do temelja je izgorjela i štamparija Akvarione u kojoj je bila štampana njegova zbirka “Pjesme bola i ponosa”.
Osmog novembra 1917. godine Milutin Bojić je preminuo u Solunu u bolnici. Sahranjen je na vojnom groblju na Zejtinliku.
Oproštajni govor na sahrani je čitao književnik Ivo Ćipiko. Krajem ljeta 1922. godine prenešeni su posmrtni ostaci Milutina Bojića u Beograd, gdje je sahranjen u porodičnoj grobnici na Novom groblju. Njegovo petogodišnje posmrtno prisustvo na srpskom vojnom groblju u Zejtinliku, među ratnicima koje je mnogo poštovao i volio, ostaće zabilježeno kao dio istorije ovog našeg velikog nacionalnog spomenika u tuđini.
