Sharp Objects: Južnjačka tama (VIDEO) / recenzija
Mala južnjačka mjesta kao legla zločina, rasne i klasne netrpeljivosti, nisu nepoznanica na filmu niti u tv serijama.
Idealan su spoj južnjačke aristokracije i gomile siromašnih rednecka, pa dobro funkcionišu na dramskom planu, a da se dodati i zločina, pa se dobije dobra smjesa trilera i drame. Doduše režiseru Kanađaninu i scenaristici Amerikanki Marti Noxon, posao je bio itekako olakšan jer su radili po predlošku Sharp Objects, prvom romanu Gillian Flynn, koji je može se reći kultna knjiga – kultne autorice. Kao prvenac izdan 2006. godine zabljesnuo je na području tkz. pametnih jezovitih trilera, te je u međuvremenu dostigao kultni status.
Kada se u malenom, dekadentnom, južnjačkom mjestašcu Wind Gapu (Missouri) desi drugo jezovito ubistvo tinejdžerice, urednik Chicago Dailya, šalje na zadatak Camille Preaker. Njegovi su motivi razumljivi, naime to je rodni grad Camille, a ona potiče iz porodice koja bar jedan vijek aristokratski vlada gradom. Njena majka Adora Crellin je “kraljica majka” gradića, koja svojim dekadentnim načinom života iritira Camille, a malo-pomalo izvlače se tajne iz prošlosti. Camille je sklona opijanju i samoranjavanju, te je provela jedno vrijeme u psihijatarskoj ustanovi, pa se sada teško nosi s povratkom na mjesto koje budi loše uspomene…
Pošto je serija rađena za HBO pod palicom Jean Marc Valee, koji je za HBO već radio jednu hit-seriju – Big Little Lies, očekivanja su bila velika. No, te dve serije nisu za uporedbu, jer je Sharp Objects zahvaljujući romanu Gillian Flynn puno mračnija, dublja i jezovitija serija. Tako da se početkom emitiranja nakon prve epizode, pojavljuju stidljive uporedbe sa jednom drugom kult serijom – True Detective. To bi već bilo nešto malo bliže, naročito zbog te specifične trulosti i odbojnosti, zla i jezovitosti američkoga juga.
Sharp Objects se dobro nosi i s dramatskim odrednicama i suprotnostima koje američki jug nudi. Velika neokolonijalna palača Crellinovih i ruinirana klaonica svinja u komšiluku, u kojoj su generacije mještana Wind Gapa crnčile za aristokratske veleposjednike, a kojima se dive a istovremeno ih i mrze. No ipak je naglasak na tami, zlu i jezovitim ubojstvima, tako su početne epizode koncipirane kao istraga ubojstva dve tinejdžerice. Policija je isto tako podijeljena, stari južnjački šerif, koji je lično i statusno fasciniran sa Adorom, te došljak – policajac Willis koji smatra da je ubica neko od domaćih, jer ima taj odmak prema istorijskim podjelama u malom gradiću.
Kroz cijeli niz zbunjujućih flash-backova, pomalo saznajemo prošlost koja je od Camille napravila alkoholičarku i ženu koja je od svoga tijela žiletom napravila mapu bola i vriska. Tako da je Camille i njen odnos sa majkom Adorom i sestrom tinejdžerkom, 13-godišnjom Ammom, upravo ta kvalitetnija potka cijele serije, zbog koje je meni lično bolja od Big Little Lies. Neke scene i flash backovi su pomalo i zbunjujući, te su na granici simbola i stvarnosti, no ostavimo to za komentare, ako ih bude.
Ono što mogu malo zamjeriti seriji iz svoga ugla je baš taj neki rasplet, ta zadnja epizoda, nazvana Vanish. Očigledno je odluka da se ne snima druga sezona, učinila da se poštujući kultni predložak, sve prebrzo i prešokantno rasplete. Kao da se požurilo i time nam se možda uskratilo na klimaksu spoznaje. No svejedno, ovakve serije se ne snimaju svake godine, pa bez obzira što nije dosegla nivo prve sezone True Detectives, serija spada u red onih: pogledati obavezno.
Zanimljivost: bez obzira što je šef HBO Casey Bloys nagovijestio od početka produkcije da „nema dalje“, kruže priče da je glavna zvijezda serije Amy Adams rekla da nema šanse da snima dalje tako morbidnu, tešku priču, bez obzira koliko se novca nudilo da sjedne na račun.
